Woede-uitbarstingen en onderbroekenlol, welkom in het theater!
Het is toch best grappig te bedenken hoe gelaagd de entertainmentindustrie eigenlijk is. Tv kijken en het volgen van series is iets wat de meesten van in ieder geval de millennial generatie doet. Het kijken van een film in de bios wordt ook geregeld nog gedaan. Als we het dan gaan hebben over musicals wordt de spoeling al dunner. Maar dan als laatste stap hebben we het theater. Een genre dat vaak in dezelfde hoek wordt geplaatst als stoffige bibliotheken, musea en andere instellingen die de stempel ‘voor oude mensen’ krijgen. Maar niks is minder waar! Tuurlijk, theater is iets waar je vaak naar moet leren kijken. Het is veelal niet zo toegankelijk als een standaard “romcom” waarin het verliefde stel uiteindelijk bij elkaar komt. En vooral niet als we het over Shakespeare hebben.
108 dagen verbouwen
Nou kijk, ik ga doorgaans een keer per week naar een museum. Kunst en geschiedenis zijn mij niet onbekend. Maar zelfs voor mij zijn de stukken van Shakespeare nou niet meteen de meest toegankelijke stukken. Ik heb weinig ervaring met het bezoeken van theater. Maar toch, wetende dat Huub Stapel en Wilfried de Jong meespeelden, maakte het mij wel erg nieuwsgierig.
Daarnaast was daar de nieuwe Papyruszaal. En wat was die prachtig geworden! Deze was nodig aan een upgrade toe (so I’ve heard) en dit is in krap 108 dagen gerealiseerd. Dan hebben we het natuurlijk over de bouw zelf en niet over het ‘ontwerp’ deel. Persoonlijk vind ik het jammer dat ik de zaal niet heb gezien voor de verbouwing. Het was leuk geweest om die twee te kunnen vergelijken. De verbetering was, schat ik, ook zeker nodig voor het decor van King Lear. Licht- en geluidseffecten waren een groot onderdeel van het stuk. En op een bepaald moment kwamen er zelfs bomen uit de lucht vallen. Het decor leek relatief simpel en oogde alsof het zich buiten afspeelde. Dat is wat mij betreft gelukt. Dat zag je meteen bij het begin al. Aparte aanpak gezien veel van de stukken van Shakespeare zich in een kasteel afspelen. Wilfried zou achter deze decorkeuze zitten. Erg vernieuwende insteek als je het mij vraagt.
Stoelencheck
Gezien er zand over het gehele podium lag (!), vraag ik mij af of ze dit na de show laten liggen, of elke avond na afloop weer opruimen. De stoelen zaten in ieder geval heerlijk wat ook wel welkom was, gezien het stuk drie uur duurt (wel met een pauze). Jean Boelen, directeur Theater aan het Vrijthof, claimde de stoelen zelf uitgezocht te hebben en was blij te horen dat ze lekker zaten. Ja, hij vroeg dit letterlijk tijdens zijn welkomstspeech. Geweldig toch? Ik heb weinig tot geen verstand van akoestiek dus daarmee kan ik je niet helpen. Alles klonk in ieder geval prima.
Awkwardness
Terugkomend op het stuk. Ik denk dat zelfs de theaterkenners het met mij eens zijn, als ik zeg dat het een geweldig in elkaar gezet stuk is. Een staaltje acteertalent waar ik alleen maar van kan dromen om te bezitten. De woede-uitbarstingen die Huub op sommige momenten als koning liet horen waren angstaanjagend. Hij was zo verward dat je hem soms bijna wilde gaan helpen. Daarnaast zorgt het stuk ook voor de nodige ‘awkwardness’. Begrijp mij niet verkeerd, het is een level van awkwardness dat een acteur alleen maar kan bereiken als hij zich helemaal kan overgeven aan zijn rol, dus in dat opzicht was het geweldig. Maar voor de beginnelingen onder ons (ik dus), bracht het de nodige ‘wtf’ momenten met zich mee. Als voorbeeld kan ik noemen dat er op een bepaald moment een acteur in alleen zijn onderbroek stond. Hij besmeerde zichzelf met een spul dat doet denken aan witte latex, terwijl hij zich met veel lichamelijke expressie en heftige geluiden uitte. Zelf vond ik dat aardig moeilijk om naar te blijven kijken. Het was ook een beetje frustrerend omdat ik wel door had dat dit personage meer moest uitstralen dan wat ik zag, maar ik begreep niet goed wat er bedoeld werd. Ik denk dat je voor zulke dingen toch meer theater-kijktraining nodig hebt.
Dat gezegd hebbende liet mijn vriend, die claimt echt niks te hebben met theater, aan het einde weten het stuk toch wel echt tof te vinden. Tevens gaf hij als tip mee om vooral het gehele toneel in de gaten te houden. Overal gebeurt wel wat. Zo was de acteur in zijn witte onderbroek bijna driekwart van het stuk te zien, terwijl hij maar zo nu en dan op de voorgrond trad. Tijdens het gehele stuk was hij op de achtergrond bezig, de gehele tijd in zijn rol blijvend. Petje af.
Nieuwsgierig geworden naar de vernieuwde zaal en de voorstellingen in Theater aan het Vrijthof? Klik dan hier.
Fotografie foto 1: Esmée Manubulu. Foto 2 + 3: Ben van Duin.
Naar aanleiding van de opening van de vernieuwde Papyruszaal in Theater aan het Vrijthof en de hiervoor speciaal geproduceerde voorstelling King Lear van Toneelgroep Maastricht schreven vier bloggers hun persoonlijke ervaringen en verhaal op.
Esmée Manubulu is 26 jaar en afgestudeerd als Erfgoedprofessional. Sinds een jaar is ze gestart met het schrijven van haar cultuurblog Paint & Cotton. Ze bezoekt bijna wekelijks een museum, maar merkt dat musea vaak worden weggezet als saai en stoffig, terwijl volgens haar dit vooroordeel totaal niet gegrond is. ‘Met mijn blog, Youtube kanaal en Instagram probeer ik mensen enthousiast te maken voor de kunstwereld.’